Lang voor lang geleden heb ik eens een Fretje gehad. Ik weet uit de dieren winkel. Dat is niet goed, maar ja. Wat weet een jongen van 18 nu eenmaal? Internet was er niet, tenminste, je hebt een commendore 64 en een MSX. Met een lan verbinding die nog via de hoorn van een draaitoestel tot stand gebracht werd en via een cassete bandje de software deed laden. Het stenen tijdperk van de informatie verschaffing van nu zo gezegd. Er was een klein groen boekje dat ik dan gekocht had waar ik het mee moest doen.
Kortom. Ik had een fretje en moest het maar uitzoeken.
Ik had ook een kooitje gemaakt, dat wil zeggen uit latjes en balkjes gemaakt frame met gaas en had dan ook maar 1 verdieping. Gelijkvloers dus. De deksel aan de bovenkant kon open zoals een kist. Al met al heeft mijn Skunk er destijds wel 5 hele minuten er over gedaan om uit te breken en het gevolg was dat de kooi echt naar buiten bij het afval terecht is gekomen. Hierdoor had ik Skunk als mijn Fretje dus gewoon los in huis rond lopen. Dat kon absoluut geen kwaad omdat ik toch niets had dat stuk kon gaan.
Toch heeft ze het lang vol gehouden waarna ik echt afscheid heb moeten nemen van haar. Zij was dan wel echt mijn huisdier. Bijten deed ze absoluut niet. Ze lag in mijn bedje lekker te slapen in het hoekje en eten stond altijd klaar. Tenminste, dat waren brokjes voor de kat. Iets anders was er niet echt. Nu zeker 15 jaar later weten wij wel beter. En geven we onze fretje toch een uitgebalanceerd maaltje dat voor zover mogelijk alleen uit vlees bestaat.
Nu sinds 6 maanden eindelijk weer een Fretje. Wel niet eentje maar twee. Kito en Kajira. Ook zij zijn echt maatjes geworden met mij. Deze doldwaze en wonderlijke diertjes nemen mij zoals ik ben en ik neem hun zoals zij zijn. Niets meer of minder. Ben ik gelukkig en vrolijk, zijn zij dat ook en is het een feest in huis, druk gespring en gestuiter. Ben ik eens wat minder vrolijk dan zullen zij dit proberen te veranderen. Kito en Kajira zijn altijd vrolijk.
Kito en Kajira komen uit een opvang voor Fretjes die het toch minder goed getroffen hebben. Kito en Kajira hebben het dan ook erg zwaar gehad omdat zij door omstandigheden niet genoeg te eten gehad hebben. Ze waren zwaar ondervoed bij de opvang terecht gekomen en hebben daar in de opvang fijn mogen aansterken. Toen ze eenmaal goed genoeg waren kwamen ze op een kerst actie te staan en heb ik ze uitgekozen. Wel heb ik zelf heel veel mail verstuurd om te kijken of ze echt wel bij mij horen. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij echt maatjes zijn geworden en dus is het gewoon fijn zo.
Op dit blog is hun leventje een beetje te volgen. Ik wil dan ook echt een beeld geven hoe het is om een stel fretjes in huis te hebben en hoe het gaat. Nu is het bij mij zo dat het nu al ruim een half jaar gewoon echt goed gaat. Geen echte bijzonderheden. Kajira is nu redelijk door de pubertijd heen en is nu zichzelf aan het vinden. Is ook niet meer bang voor iemand in huis en vertrouwd op zichzelf. Bijten heeft ze wel even gedaan. Zal meer te maken hebben gehad met pubertijd dan met iets anders. Dit is nu echt helemaal over. Dan Kito, hij is gewoon een echte knuffelbeer. Gewoon lekker bij je liggen en luieren is helemaal fantastisch. Toch met wat geurtjes van eten aan je vingers wilde hij eens bijten. Een vergissing, hij schrok er zelf zo van dat hij het aangeboden speelgoed gewoon kwam brengen om het goed te maken. Dan Kito weer lekker op de arm genomen en alles is weer goed.
Nu na een half jaar is alles redelijk stabiel en heb ik ook twee zeer leuke fretjes. Ik hoop dan ook dat hier op dit blog en via mijn website u goed geinformeerd te kunnen overhalen om ook eens een fretje in huis te nemen. Maar wel zodat het fretje zijn of haar leven lekker bij u slijt. En een lekkere leeftijd tegemoed zal gaan bij u.
Met vriendelijke groet,
Rik Verhagen.
